ผมเชื่อว่า BizKlasser หลายคนที่ติดตามเพจนี้คงเป็นใครสักคนหนึ่งในโลกธุรกิจ ไม่ว่าจะเป็นนักธุรกิจ พนักงาน นักลงทุนหรือฟรีแลนซ์ จะว่าไปก็ยังไม่เห็นใครที่ไม่เกี่ยวข้องกับธุรกิจเลยด้วยซ้ำนะครับ
พอเราโตขึ้น ความสลับซับซ้อนก็ทับซ้อนวิถีชีวิตเราอีกที จนยากจะแยกได้ว่านี่คือเรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัว คนนี้เป็นเพื่อนร่วมงานหรือเป็นเพื่อนจริงๆ บางทีเราก็คิดว่าซัพพลายเออร์หรือลูกค้าที่สนิทกันเป็นเพื่อนคนหนึ่งไปแล้ว
ตกลงใครเป็นเพื่อนเรา (Friend) กันแน่ และเราใช้คำนี้ฟุ่มเฟือยไปหรือเปล่า?
"นั่นเพื่อนผม นี่ก็เพื่อนผม ผมเป็นเพื่อนเค้า" อะไรทำนองนั้น
ผมเพิ่งได้ฟัง Arthur C. Brooks นักเชี่ยวชาญด้านความสุข อาจารย์จากฮาร์วาร์ดให้สัมภาษณ์กับ MSBC ซึ่งเขาเขียนหนังสือร่วมกับ Oprah Winfrey ชื่อ 'Build The Life You Want' โดยเขาบอกว่าในชีวิตเราจะเต็มไปด้วย Deal Friends และหา Real Friends ได้น้อยเหลือเกิน
Deal Friends หรือ Transactional Friends คือเพื่อนที่มีบางอย่างแลกเปลี่ยนกับเขาอยู่เสมอ พูดง่ายๆ คือมีประโยชน์ตอบแทนซึ่งกันและกัน การติดต่อพูดคุยหรือพบปะกันมักจะมีวัตถุประสงค์บางอย่าง ซึ่งก็ไม่ได้ตายตัวว่าเป็นเพื่อนร่วมงานหรือคู่ค้าเพียงอย่างเดียวนะครับ ดีไม่ดี เพื่อนร่วมชั้นเรียน เพื่อนมหาวิทยาลัย หรือกระทั่งลูกพี่ลูกน้องในตระกูลเดียวกันก็สามารถเป็น Deal Friends ได้เช่นกัน นั่นคือจะโผล่มาเมื่อเรามีประโยชน์บางอย่างกับเขาไม่ว่าจะเป็นทางกาย ทางอารมณ์หรือเงินก็ตาม
ต้องมีการยื่นหมูยื่นแมว (Transactional)
ที่เขียนมานี้ไม่ใช่ว่าไม่ดีนะครับ เพราะมนุษย์เป็นสัตว์สังคม เรามีปฏิสัมพันธ์ระหว่างกันเพื่อการดำรงชีพอยู่แล้ว พอประกอบอาชีพในกลุ่มสังคมขนาดใหญ่ อย่างไรเสียแต่ละคนก็จะมี Deal Friends กันอยู่แล้ว เป็นธรรมดา
แต่สิ่งที่ Arthur พูดได้จับใจคือ เพื่อนแท้หรือ Real Friend(s) คือสิ่งที่เราควรจะมีในชีวิตนี้ เพราะเป็นหนึ่งในองค์ประกอบสำคัญของชีวิตที่มีความสุข (Faith - Family - Friend) ถ้าอย่างนั้น เพื่อนแบบไหนถึงจะเรียกว่าเพื่อนแท้ เขาพูดถึงเพื่อนแท้ได้ดีมาก
"They're not useful. They're useless. They'r beautifully useless and you need more useless people in your life! Make a list of them and do the work to keep in touch"
"เพื่อนแท้คือคนที่ไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับคุณเท่าไหร่ ไม่มีเลย แต่เป็นคนไม่มีประโยชน์ที่สวยงามมาก คุณต้องการเพื่อนแบบนี้เพิ่มขึ้นในชีวิต ลองนึกถึงพวกเขาดู และติดต่อกลับไปได้แล้ว"
ผมฟังแล้วคิดตามอยู่นานสองนาน แวบแรกที่เข้าใจ หัวใจสว่างวาบเลยครับ เพราะเชื่อว่าหลายคนก็คงมีเพื่อนแบบนี้เหมือนกัน เพื่อนที่เราอยากไปเจอโดยที่ไม่ได้จะหวังอยากได้อะไรจากเขา และเขาก็ไม่ได้คิดอยากจะเอาอะไรจากเรา ประโยชน์ที่มีให้กันทั้งเรื่องเงินทอง งาน ชื่อเสียง หรือโอกาสแทบจะเป็นศูนย์เลย
แล้วเชื่อมั้ย คนเหล่านี้คือเพื่อนที่ดีมาก และเราก็มีความสุขที่ได้เจอแทบทุกครั้ง
Arthur บอกว่าเขาโทรศัพท์คุยกับ Real Friends ที่เขามีทุกอาทิตย์ คุยถามทุกข์สุขกันคราวละเป็นชั่วโมงเลย นั่นคือความสุขของเขา
มองกลับมาที่ตัวเอง ถ้าเป็นสมัยที่อายุน้อยกว่านี้ ผมมั่นใจที่จะบอกกับใครๆว่าผมเป็นคนเพื่อนเยอะ แต่พอโตขึ้นเรื่อยๆ เข้าใจชีวิตมากขึ้น ผมพบว่าจริงๆแล้วคนเหล่านั้นคือ 'คนรู้จัก (Acquaintance)' ต่างหาก รู้จักจากการทำอะไรบางอย่างร่วมกันในช่วงเวลาหนึ่งๆ จากนั้นก็แยกย้ายกันไป ไม่ค่อยได้คิดถึงกันเท่าไหร่
กระทั่งคนที่คิดว่าเป็นเพื่อนกัน ถ้าลองสังเกตจิตใจดูดีๆ ความเบิกบานใจจากการเจอเพื่อนแต่ละคนนั้นไม่เหมือนกัน ทำไมบางคนแค่กินข้าวและคุยด้วยสองชั่วโมงก็พอแล้วที่จะไม่ต้องเจออีกเลยครึ่งปี ขณะที่บางคนเราคุยได้ทั้งวันทั้งคืน เจอทีไรก็คลิกตลอด
อารมณ์ของเราเมื่อแยกจากเพื่อนแต่ละคน คือ Bottom Line ที่บอกได้ว่า ตกลงแล้วเรามีความสุขที่ได้เจอคนๆนี้หรือเปล่า
ผมประทับใจจากการสัมภาษณ์ของ Arthur จึงนำมาแชร์ให้ได้อ่านกัน ดีใจกับคนที่มี Real Friend ในชีวิตแล้ว อาจจะเป็นเพื่อนสมัยมัธยม อาจจะเป็นอดีตเพื่อนร่วมงาน อาจจะเป็นเพื่อนที่รู้จักที่วัด หรืออาจจะเป็นเพื่อนบ้านก็ได้ 'คนไม่มีประโยชน์ (Useless)' เหล่านี้ล่ะที่เราต้องมีในชีวิต
ส่วนใครที่ยังไม่มีหรือไม่แน่ใจ ก็ยังไม่สายครับที่เราจะตามหาหรือสร้างขึ้นมา เราไม่รู้หรอกว่าเพื่อนแท้จะมาในรูปแบบไหนบ้าง มีตอนอายุเท่าไหร่บ้าง
Deal Friend จะอยู่กับเราเมื่อเรายังมีเงินลงทุน มีคำสั่งซื้อ มีของมาให้ มีภาพสวยๆให้ถ่ายด้วยกัน มียศมีตำแหน่งที่เกื้อกูลกัน มีเสียงปรบมือ มีรถขับไปส่งเขา มีข้อมูลมาแลกเปลี่ยน (นินทา) หรือมีคำชมที่ป้อยอกันและกัน
แต่วันที่เราไม่มีหรือไม่เหลืออะไรเลยทั้งเงินทอง ตำแหน่ง อำนาจ หรือชื่อเสียง Real Friend จะยังรับสายเราอยู่และไม่ลังเลที่จะมาคุยด้วยเลย
Comments